Ik voelde geen ruimte. En net dat is mijn bijdrage aan organisaties en aan de wereld: interactieprocessen zodanig faciliteren dat ze leiden tot samenwerkings- en organisatievormen, een ruimte waar iets kan ontstaan. In ons team van ondertussen elf heerlijke unieke wezens betekent dat voor mij:
- momenten creëren waarin we intentioneel gefocust blijven vanuit onze diepere missie;
- een context creëren waarin we open staan om authentiek bij te dragen en elkaars bijdragen op ons te laten in werken;
- een plek waar we gráág samen zijn;
- een gemeenschappelijk gevoel hebben dat er iets kan of mag ontstaan.
Maar toen voelde ik me dus als een kanariepietje in de mijn. Ik kreeg geen lucht. Gingen we niet te snel? Vergaten we niet aan bovenstaande condities te bouwen?
Het is dringend: zoveel organisaties kunnen het verschil maken
Al voor de coronacrisis waren we enorm resultaatsgericht bezig. Want ja: het is dringend. Er zijn zoveel organisaties die het verschil écht kunnen maken om onze samenleving meer duurzaam en solidair te maken. En wij, denken te, weten hoe we ze daarbij helpen. Het moet nú gebeuren. Want straks is het misschien te laat.
Ik kreeg geen lucht. Want de coronacrisis duwde ons van de 5e versnelling naar de 6e. Onze eigen recessiestrategie uitdenken, een helpdesk op poten zetten, nog meer aanwezig zijn op sociale media, schakelen naar Zoommeetings en webinars,… En ondertussen de impact op het persoonlijke leven ook incasseren. Ik voelde dat ik achterop hinkte. Ik probeerde me aan te passen, maar kon het eigenlijk niet. Ik zei van alles maar eigenlijk bedoelde ik: “Kunnen we niet even vertragen en verbinden, op elkaar en wat doorheen ons gecreëerd wil worden?”
Ik voelde me erg kwetsbaar worden, probeerde uit te leggen wat ik dacht dat we als team nodig hadden maar voelde me nog altijd niet echt begrepen. Toen schreef ik een visienota. Grote woorden die weinig in beweging zetten.
En toen, toen gingen Koenraad en ik wandelen (coronaproof, op anderhalve meter afstand ?).
Wandelen aan de Leie
Koenraad representeert ‘snel en resultaatsgericht’ in onze organisatie. En ik representeer ‘traag en diepgaand’. Er zat spanning.
Dus we gingen wandelen. En daar zaten we op de grond aan de oever van de Leie. Ik vertelde wat ik nodig had, hoe ik naar de dingen kijk. Hij ook. We luisterden diepgaand. We zeiden: “Ik heb u graag.” We deden een authentieke poging om onze verschillen te omarmen. En toen konden we ook echt praten over wat we als organisatie te doen hadden. We voelden dat dit het begin was van een proces en smeden plannen voor de eerste stappen.
Team in transitie
De volgende dag vertelden we aan het team wat we hadden geleerd en nu staan we stil. Bij wat we nodig hebben om te blijven creëren wat we willen creëren.
We doen dit door een terugkerende strategische meeting over onze eigen bedrijfsmodel en business strategie: waarop zijn wij als bedrijfsmodel in transitie? En zijn we de goede richting aan het uitgaan op vlak van organiseren en management, identiteit, doelen en aanbod? Wat hebben we hierin te doen?
En we denken na over ons team: wat doet de transitie met ons als team? En gaan we de goede richting uit op vlak van talentmanagement, feedbackcultuur, work-life balance?
Dus we hebben het óók over onze verschillen en talenten. En hoe we die benutten. Over de unieke mix van onze individuele bijdragen. Over leren van elkaar en feedback inbouwen. Over welk talent we misschien nog missen in ons team. Over wat we nu eigenlijk verstaan onder een werkerscoöperatie en gedeeld leiderschap. Over draagkracht en hoe het zelf vol te houden.
De weg er naartoe
Wat we nu beter begrijpen is dat er een verschil is tussen de inhoudelijke visie waar je naar toe wilt en de weg er naar toe. We spraken het volgende af: geen strakke agenda voor deze meetings. Eerst een los gesprek, daarna proberen om de uitdaging gezamenlijk te definiëren. Regelmatig stilte laten werken. Iets van jezelf brengen en het samenspel tussen jou en de ander tot kruisbestuiving laten leiden. Beter iets vaker en korter, dan maar om de zoveel tijd en te lang. Geen verplichtend karakter maar iedereen welkom.
En ik krijg weer lucht. Het kanariepietje ademt weer.
Aurélie
PS Krijg jij ook soms geen ruimte en lucht? Geef me gerust een seintje. Dan gaan we samen op zoek naar de balans. We kijken naar je bedrijfsmodel. Maar ook naar je team: talentmanagement, feedbackcultuur en work-life balance.
