Eindelijk. Na anderhalve eeuw bouwen is Gaudí’s Sagrada Familia echt definitief klaar. Een triggerende gedachte daarbij is wat wij als goed voorouders aan toekomstige generaties willen nalaten? Filosoof Roman Krznaric verkondigt dat we moeten oefenen in ‘Kathedraaldenken’. Zodat we het vermogen ontwikkelen om projecten te starten die pas na onze eigen dood voltooid zijn. En waar toekomstige generaties dan volop van zullen kunnen genieten.
Of toch vooral de polycrisis bestrijden?
Ik vind kathedraal-denken best heel erg moeilijk.
Omdat we – denkend aan onze kinderen en kleinkinderen – vooral focussen op het leefbaar houden van de planeet. Is ons intergenerationeel kathedraal-denken dan beperkt (gedoemd?) tot het blijven strijden tegen de polycrisis op vlak van klimaat, biodiversiteit, armoede, ongelijke kansen, etc.?
We mogen ons toch niet louter beperken tot het oplossen van maatschappelijke problemen.
Welke revolutionaire kathedralen hebben we dan nodig?
Of slagen we erin ook nieuwe ‘kathedralen’ (metafoor) te creëren?
Van het Londense rioolstelsel tot het doordachte Zoniënwoud…
Een regenwoud aan voedselbossen?
Organisatiestrategie?
Ook organisaties mogen gerust wat (meer) kathedraaldenken.
Een typische strategie gaat over de komende 2 jaar of de komende 5 jaar. Over de juiste inverventies die helpen bij het bestrijden van een maatschappelijk probleem. Misschien moeten we ook in strategische processen extra ruimte geven aan kathedraaldenken... Aan minder vergankelijke zaken.
Foof for thought!
